Tadaima

Toen ik 9 jaar geleden uitwisselingsstudent was in Japan, stond ik elke dag om 6.45 uur op, deed dan mijn zwarte schooluniform aan met gouden knopen, ontbeet (dikke hompen toast met kaas, die ze speciaal voor mij gekocht hadden), en vertok dan om half 8 richting de trein om naar school te gaan. Als ik de deur dan uitging, zei ik 'itte-kimasu', wat betekent 'ik ga en kom terug', waarop mijn gastmoeder (okasan) dan antwoordde 'itte-rashai', wat zoiets betekent als 'tot dan'. Als ik aan het einde van de dag dan van school thuis kwam, dan riep ik door de deur 'tadaima', wat 'ik ben er weer' betekent. Mijn okasan riep dan 'okaeri'. Dit betekent 'wees weer welkom'.

Weer terug zijn bij mijn gastfamilie was een echt 'tadaima'-gevoel. De laatste keer dat ik in Japan was, is nu 7 jaar geleden, maar het leek als gisteren, toen mijn gastvader (otosan) me na de fietsvakantie van de trein haalde. Hij en okasan waren amper verandert. Het was die avond al laat, maar heerlijk eten stond klaar. En daarna natuurlijk de o-furo, het dagelijkse bad wat Japanners naar goed gebruik elke avond nemen. Al had ik de volgorde van die twee misschien beter andersom kunnen doen, na een paar dagen fietsen ga je snel stinken..

Ik ben 9 dagen bij mijn gastouders gebleven, en het was heerlijk weer op te gaan in het Japanse ritme, mijn Japans weer wat te kunnen bijspijkeren en vetgemest te worden door okasan met Japanse lekkernijen. Alhoewel beide gastouders wel bijna elek dag moesten werken heb ik me uitstekend vermaakt gewoon door wat rond te crossen op een Japans minifietsje door de omgeving. Bovendien waren Georg en Annett later die week ook weer in de buurt. Vorige week woensdag heb ik echter weer afscheid van mijn gastfamilie genomen en ben naar andere vrienden gaan liften in Niigata. Deze vrienden is trouwens het gastgezin van Ruud, de familie Murai.

Het liften had echter vantevoren nogal wat voeten in aarde. Liften behoort niet echt tot de Japanse cultuur. Ik heb ook nog nooit een andere lifter gezien in Japan. Zowel mijn gastgezin als de familie Murai vonden het dan ook niet een schitterend idee: Japanners nemen je niet mee, het is gevaarlijk, te koud voor liften en bovendien zijn er in de herfst veel beren. Ofwel: beren op de weg. Het leek me zelf wel een uitdaging. En het is uitstekend gegaan.

In het begin leek dat er echter niet zo op. Ik was eerst naar een toplpoort voor de snelweg gelopen, maar daar werd ik heel beleefd steeds naar een hoger gerankte snelweg-official doorgestuurd waarna de hoogstegrankte me vertelde dat liften op de snelweg niet was toegestaan en ik maar over B-weggetjes de 600 km naar Niigata moest liften. Hij heeft wel heel vriendelijk een plattegrond geschetst hoe ik bij het dichtstbijzijnde B-weggetje kon komen. Dit leek me echter niet de meest optimale oplossing dus ben ik terggelopen en een eind voor de tolpoorten gaan liften. Maar na 2 uur wachten was er nog geen auto gestopt. Alleen een lokale fan die me een broodje hamburger kwam brengen (wat me wel weer moed gaf). Toen ik op het punt stond het op te geven en toch maar de trein te nemen, stopte dan toch een tot de nok toe vol geladen busje met een jongen en een meisje erin. Beide hadden ze vakantie, verder geen plan, en wilden ze me wel een heel eind op weg helpen. Het meisje heeft zich dus opgevouwen tussen de troep achterin het busje, en ze zijn een uur voor mij speciaal naar een beter liftplaats gaan rijden. En het liften ging hoe verder ik kwam hoe beter. Natuurlijk kwam dat ook deels doordat ik een buitenlander in Japan was, dus interessant (na het liften wilden ze vaak op de foto met me), maar daar had ik ook op gegokt. Veder kreeg ik blikjes drinken, een complete avondmaaltijd en een hele lange laatste lift tot de deur van de familie Murai. Waardoor ik diezelfde dag nog in Niigata kwam, waar ik die ochtend zeker niet op had durven hopen.

De afgelopen week bij de familie Murai was deel twee van het 'tadaima'-gevoel, en heel gezellig. Een aantal maal zijn we ook nog naar een Japanse pub gegaan, waar we onder her genot van Japanse hapjes en sake gekaraoked hebben. Veder wat heuvels in de buurt opgelopen en langs de zeekust gefietst. Er is in Niigata ook niet veel meer te doen (dit is de provincie Groningen van Japan, met uitgestrekte rijstvelden), maar het was goed om ook hier weer langs te gaan. Twee december is Japan ook weer afgelopen, dan rest me in Azie nog een week Thailand. En dan: 'home, sweet home'.