Nippon: o-hisashiburi*

Terug in Japan! De tijd dat ik tien maanden als uitwisselingsstudent in Japan zat is nu 9 jaar geleden. In 1999 ben ik ook nog een maand in Japan geweest maar lang geleden, dat is het wel. Het voelt echter weer heel vertrouwd hier, de treinen rijden hier nog steeds stipt op tijd, de mensen buigen nog even diep en er zitten nog steeds evenveel zakenmannen strak in pak in de trein.

Vrijdag 30 november zat China erop, en vlogen Annieka en ik vanuit Kunming terug naar het tropische Bangkok. Niet met het plan daar heel lang te blijven want we hadden nog 5 dagen samen in Thailand, en we wilden onze reis samen afsluiten op een palmboom-eilandje. In Bangkok was het dus snel handelen: busticket boeken en ik moest ook nog de laatste inkopen doen voor Japan, te weten warme kleren, in in het bijzonder een trui. Dat was in een stad als Bangkok echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. De mensen daar hebben waarschijnlijk het hele jaar door geen trui nodig. Uiteindelijk hebben we deze spreekwoordelijke speld in de hooiberg wel gevonden, maar het was wel even Bangkok doorsjezen. De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken naar het palmboom-eiland: Koh Chang. En in tegenstelling tot wat ze in het reisbureau gezegd hadden, duurde deze reis bijna de hele dag (en terug ook weer een dag, wat wel jammer was: van de 4 dagen nog in Thailand, zaten we er bijna 2 in de bus).
Voor het eiland mocht dat echter niet de pret drukken. Koh Chang was heel mooi; lekker aan het strand gelegen met een boek en ook nog een dag een scooter gehuurd en over de bochtige kustweggetjes gescheurd.



Afgelopen vrijdag was het dus tijd om afscheid te nemen van Annieka. We konden nog net even snel samen eten na de reis terug en toen moest ik al weer de airport-bus nemen. Reizen met Annieka was heel gezellig (bedankt Annieka!).
Over mijn vliegtuig naar Japan was ik minder te spreken. In plaats van 00.40 uur vertrok die namelijk pas om 05.00 uur, wat dus een lange en slaaploze nacht betekende. Aangekomen in Tokyo had ik dus een soort jetlag, terwijl Bangkok en Tokyo maar 2 uur tijdsverschil hebben.
Mijn gastbroertje van destijds bleek een appartement in Tokyo te hebben, die ik mooi kon gebruiken. Hij sliep zelf in een hotel, voor zijn werk. Sterker nog, hij bleek zelf nog nooit in zijn eigen appartement geslapen te hebben. Ik heb tot vandaag dus een compleet nieuw appartement ter beschikking gehad op 20 minuten van Tokyo centraal (een station uit 1914 dat trouwens een copie is van Amsterdam centraal).

De afgelopen dagen heb ik wat rondgestruind door Tokyo. In China hadden we ook al wat megasteden gezien, maar wat Tokyo anders maakt dan bijvoorbeeld Chongqing of Wuhan of Bangkok, is dat 'het' allemaal werkt in Tokyo. Het metrostelsel is super, treinen rijden op tijd, en de stad is superschoon. En dat laatste terwijl ik vaak veel moeite heb een prullenbak te vinden als ik die nodig heb. Maar zelfs dat is cultureel te verklaren: Japanners eten niet veel in het openbaar, tenminste niet buiten eettentjes, en helemaal niet als ze aan het lopen zijn. Als ik dus al lopende een mandarijntje eet, wordt dat waarschijnlijk als onbeleefd gezien. En mijn probleem met de schil (fatsoenlijk) weggooien als ik de mandarijn op heb is dus heel goed te verklaren.

Zoals ik al zei, Japan lijkt weinig veranderd, zo op het eerste gezicht. Wat alleen wel prettig is, is dat Japan niet meer het duurste land ter wereld, wat het wel was in 1997. Sterker nog, het prijsniveau is hier nu heel goed te vergelijken met dat van Nederland. Wat betreft mijn gastgezin: ik ben benieuwd in hoe verre die veranderd zijn. Mijn gastbroertje Isao in ieder geval weinig. Later ga ik richting de provincie Nara om mijn gastouders te bezoeken. Maar vanaf morgen eerst een week fietsen langs de Japanse kust!

Sayounara!

*Dit betekent: 'Japan; ..lang geleden'.